Ojcem medycyny osteopatycznej był amerykański lekarz Andrew Taylor Still. W XIX wieku epidemia zapalenia opon mózgowych zabrała mu żonę i trójkę dzieci. Lekarz zwątpił wówczas w możliwości ówczesnej medycyny. Doprowadziło go to do przeprowadzenia własnych badań nad anatomią i biomechaniką. Zasady, które wypracował stały się fundamentem dla nowego sposobu leczenia patologii narządu ruchu. Sam Andrew Taylor Still określił swoją technikę sposobem ulepszania tradycyjnej medycyny konwencjonalnej. W 1892 roku założył pierwszą na świecie szkołę osteopatii.

Osteopatia rządzi się kilkoma głównymi zasadami. Po pierwsze zakłada, że ciało i umysł stanowią jedność (podejście holistyczne). Co więcej, budowa ciała i wszystkie procesy w nim zachodzące są połączone nie tylko strukturalnie, ale i na płaszczyźnie duchowo-psychicznej. Według osteopatii każdy organizm dysponuje własnymi mechanizmami autoregulacji i autonaprawy. Wedle tych zasad nie powinniśmy skupiać się na poszczególnych objawach płynących z wyodrębnionych obszarów ciała, a na całościowej kondycji człowieka i jego nieaukcjonowaniu. Osteopatia jest częścią fizjoterapii. Działa wobec określonych zasad i reguł korzystając z naukowej wiedzy medycznej.

Terapia składa się z diagnozy i technik terapeutycznych, przede wszystkim metod manualnych.

Przykładowymi wskazaniami do terapii osteopatycznej są:

dolegliwości bólowe układu ruchu – ostre i przewlekłe;
zaburzenia funkcjonowania układu gastroenterologicznego, urologicznego, ginekologicznego, układu krążenia i układu oddechowego;
bóle głowy różnego pochodzenia;
zaburzenia psychosomatyczne;
zaburzenia depresyjne;
zaburzenia lękowe;
stany pourazowe;
wady postawy;
słaba koordynacja ruchowa u dzieci;
zaburzenia psychomotoryczne u dzieci.